Żyworódka jest niczym domowa apteczka, o znacznie
szerszym zastosowaniu niż aloes. Ze względu na jej walory lecznicze
powinna znajdować się w każdym domu. Można używać (wewnętrznie i
zewnętrznie) w formie okładów z liści, soku, soku konserwowanego
spirytusem. Kalanchoe Daigremontiana zawiera duże ilości witaminy C,
mikro- i makro elementy tj.: mangan miedź, selen, glin, krzem, potas,
wapń, żelazo. Roślina lecznicza działająca bakterio-, grzybobójczo.
Wykazuje właściwości regenerujące, przeciwzapalne i immunostymulujące.
Zastosowanie Żyworódki Pierzastej
- angina, katar
- zapalenie spojówek
- trudno gojące się rany
- kurzajki, grzybice
- stany zapalne, stłuczenia
- odleżyny, wrzody
- swędzenie skóry
- stabilizuje poziom cukru
- na zmęczone stopy
- przykry zapach stóp
- zgaga, przykry zapach z ust (mimo zadbanych zębów)
- bóle głowy, bóle reumatyczne
- egzemy, obrzęki
- trądzik, liszaje
- oparzenia, ukąszenia
- paradontoza, nadwrażliwe dziąsła
Uprawa
Żyworódka Pierzasta najlepiej rośnie w żyznej, ogrodniczej ziemi z
dodatkiem piaszczystej ziemi kaktusowej. Mając na uwadze spożywanie
liści, roślinę należy zasilać wyłącznie naturalnymi nawozami np.
produktem hodowli dżdżownic, obornikiem. Jest to roślina, która lubi
ciepło i pełne słońce. Podlewanie w zależności od nasłonecznienia - nie
doprowadzać do przesuszenia (choć roślina wytrzymuje nawet ponad
tygodniowy brak podlewania).
Zimą roślina powinna odpocząć, spowolnić wzrost i zebrać siły przed
wiosną. Nie należy nawozić jej już od jesieni, powinna stać w
chłodniejszym miejscu (ale nie mniej niż 15 stopni C i nie w przeciągu
otwartego zimą okna). Od wiosny ponownie zaczynamy nawożenie. Doniczka
powinna być głęboka i szeroka - ze względu na spadające rozmnóżki. Nie
lubi nadmiaru wody, gdyż powoduje to gnicie korzeni, podlewać należy ją
więc umiarkowanie. W zimie powinna przebywać w dobrze oświetlonych
miejscach (np. na parapetach okiennych). W lecie można ją wynieść na
balkon. Gdy nadmiernie wyrośnie, staje się brzydka, w związku z czym
należy ją wcześniej przez rozmnóżki rozmnożyć, a stare egzemplarze
wyrzucić. Rośnie dobrze w każdej żyznej ziemi, nie powinna ona tylko być
ciężka, gliniasta. Po przekwitnięciu należy ściąć kwiatostan, by nie
wytwarzały się nasiona (wyglądają nieładnie, a ich wytwarzanie osłabia
roślinę). Rozmnaża się ją poprzez rozmnóżki, które doskonale ukorzeniają
się.
Jak ją stosować?
Ogólne zasady stosowania zewnętrznego
Należy odłamać kawałek liścia potrzebnej wielkości, umyć go i osuszyć. Następnie ściągnąć z jego spodniej strony cieniutką błonkę (przypomina błonkę oddzielającą warstwy cebuli). Przyłożyć liść do zmienionego chorobowo miejsca stroną bez błonki. Liść po chwili samoczynnie lekko się przykleja. Można go dodatkowo przytrzymać robiąc lekki, przepuszczający powietrze opatrunek albo przyklejając plastrem. Okład należy zostawić na kilka godzin (np. na noc). Jeśli istnieje jeszcze potrzeba dalszej kuracji, następny okład nałożyć po ok. 2 godzinach, żeby skóra przez chwilę swobodnie pooddychała. Im poważniejszy jest leczony problem, tym szybciej "wyciągane" są substancje lecznicze z liścia. Przy poważnych ranach, zakażeniach, oparzeniach itp. już po paru godzinach z liścia zostaje tylko cienka, sucha skorupka. W lżejszych przypadkach liść może pozostać pełen soku nawet przez 2 doby. Nie należy jednak pozostawiać go na tak długi czas, ale zdjąć po ok. 15 godzinach, zrobić ok. 2 godziny przerwy i przyłożyć świeży. Hemoroidy - odłamać kawałek liścia, ściągnąć błonkę (z dwóch stron), zwinąć liść i umieścić w chorym miejscu tak jak czopki, najlepiej na noc. Można też robić okłady z zewnątrz. Wyleczenie następuje po 2-3 tygodniach. Występujące czasem lekkie swędzenie w trakcie kuracji jest oznaką gojenia się i postępującego procesu zdrowienia. Zamiast okładów z liścia można stosować wyciśnięty z niego sok. Trzeba zadbać o sterylne warunki podczas wyciskania i nie używać metalu (w kontakcie z metalem następuje utrata cennych witamin). Sok można wyciskać np. denkiem szklanki czy słoiczka na talerzu.
Ogólne zasady stosowania wewnętrznego
Liście Żyworódki Pierzastej najlepiej jeść bezpośrednio po zerwaniu. Mają lekko kwaśny smak przypominający szczaw. Profilaktycznie wystarczy zjadać jednego liścia np. rano na czczo lub między posiłkami. Ponieważ Żyworódka ma miejscowe działanie przeciwbólowe i ściągające, występuje zjawisko chwilowego odrętwienia jamy ustnej. Stan ten mija bez najmniejszej szkody po ok. 20-30 minutach. Dodatkowe korzyści to dezynfekcja jamy ustnej i gardła, przeciwdziałanie i leczenie próchnicy i paradantozy oraz możliwość znieczulenia np. bolącego zęba czy wewnętrznych oparzeń. Można mieszać wyciśnięty sok z miodem i wodą albo z samą wodą (polecane osobą chcącym uniknąć kwaśnego smaku i uczucia odrętwienia w ustach). Osoby wymagające szybkiego wzmocnienia i leczenia powinny zjadać dziennie 2-3 liście lub wypijać równowartość soku. Wyciśnięty w sterylnych warunkach sok używamy jako krople do uszu, oczu, oraz dopochwowo w leczeniu stanów zapalnych, nadżerek.
Należy odłamać kawałek liścia potrzebnej wielkości, umyć go i osuszyć. Następnie ściągnąć z jego spodniej strony cieniutką błonkę (przypomina błonkę oddzielającą warstwy cebuli). Przyłożyć liść do zmienionego chorobowo miejsca stroną bez błonki. Liść po chwili samoczynnie lekko się przykleja. Można go dodatkowo przytrzymać robiąc lekki, przepuszczający powietrze opatrunek albo przyklejając plastrem. Okład należy zostawić na kilka godzin (np. na noc). Jeśli istnieje jeszcze potrzeba dalszej kuracji, następny okład nałożyć po ok. 2 godzinach, żeby skóra przez chwilę swobodnie pooddychała. Im poważniejszy jest leczony problem, tym szybciej "wyciągane" są substancje lecznicze z liścia. Przy poważnych ranach, zakażeniach, oparzeniach itp. już po paru godzinach z liścia zostaje tylko cienka, sucha skorupka. W lżejszych przypadkach liść może pozostać pełen soku nawet przez 2 doby. Nie należy jednak pozostawiać go na tak długi czas, ale zdjąć po ok. 15 godzinach, zrobić ok. 2 godziny przerwy i przyłożyć świeży. Hemoroidy - odłamać kawałek liścia, ściągnąć błonkę (z dwóch stron), zwinąć liść i umieścić w chorym miejscu tak jak czopki, najlepiej na noc. Można też robić okłady z zewnątrz. Wyleczenie następuje po 2-3 tygodniach. Występujące czasem lekkie swędzenie w trakcie kuracji jest oznaką gojenia się i postępującego procesu zdrowienia. Zamiast okładów z liścia można stosować wyciśnięty z niego sok. Trzeba zadbać o sterylne warunki podczas wyciskania i nie używać metalu (w kontakcie z metalem następuje utrata cennych witamin). Sok można wyciskać np. denkiem szklanki czy słoiczka na talerzu.
Ogólne zasady stosowania wewnętrznego
Liście Żyworódki Pierzastej najlepiej jeść bezpośrednio po zerwaniu. Mają lekko kwaśny smak przypominający szczaw. Profilaktycznie wystarczy zjadać jednego liścia np. rano na czczo lub między posiłkami. Ponieważ Żyworódka ma miejscowe działanie przeciwbólowe i ściągające, występuje zjawisko chwilowego odrętwienia jamy ustnej. Stan ten mija bez najmniejszej szkody po ok. 20-30 minutach. Dodatkowe korzyści to dezynfekcja jamy ustnej i gardła, przeciwdziałanie i leczenie próchnicy i paradantozy oraz możliwość znieczulenia np. bolącego zęba czy wewnętrznych oparzeń. Można mieszać wyciśnięty sok z miodem i wodą albo z samą wodą (polecane osobą chcącym uniknąć kwaśnego smaku i uczucia odrętwienia w ustach). Osoby wymagające szybkiego wzmocnienia i leczenia powinny zjadać dziennie 2-3 liście lub wypijać równowartość soku. Wyciśnięty w sterylnych warunkach sok używamy jako krople do uszu, oczu, oraz dopochwowo w leczeniu stanów zapalnych, nadżerek.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz